هذيانهای عصر جمعه

نه... من تنها نيستم.دخترك هست.همان کسی كه وقتی خسته از كار به خانه بر می گردم در را به رويم باز می كند و با لبخندش و با آغوشش می خواهد به جنگ تمام خستگی هايم برود.همانی كه خوراكی های داخل قفسه هاي آشپزخانه از دستش در امان نيستند و خدا به داد روز های تعطيل برسد كه تلويزيون است و دخترك است و زير و رو كردن قفسه ها.من تنها نيستم.مادر هست.همان کسی كه هميشه با دقتی وسواس گونه تكه های خوب غذا را برای من جدا می كند و هنوز باورش نشده كه من نيز خود مادری سی و سه ساله ام.من تنها نيستم.پدر هست.همان کسی كه از فرط پيری ديگر نمی توانم از دغدغه های كاريم برايش حرف بزنم مبادا كه رنجورتر شود اما هست.هست كه در سكوت بازی دخترك را تماشا كند و هر از چند گاهی با قربان صدقه ای او را به خود بخواند.من تنها نيستم.دوستانم هستند.همانهايی كه گاهی صدای قهقهه هايمان به آسمان می رسد و گاهی قهر و آشتی ها به ذهنمان نقش می بندد.من تنها نيستم.تو هستي.در روياهايم.در خواب هايم.در خاطراتم.در خيابان هايی كه بی تو از آنها گذر می كنم.دررستورانهايی كه بی تو در آنها غذا می خورم.در روزهايی كه بی تو آغاز می كنم. و شبهايی كه بی تو سر بر بالين می گذارم.تو هستي.تو با لجاجتی وصف ناپذير در خاطرم هستی و من ديگر تلاش نمی كنم كه از ذهنم برانمت.می گذارم بماني.تا هر وقت كه بايد.

می بيني؟ من تنها نيستم...