بحبوحه ی انتخابات هست که هست. اما من از زندگی شخصيم می نويسم..

همسر سابق من انسان عجیبی بود. یا خوب خوب می شد. یا بد بد. حد وسط نداشت.و من هیچوقت آن ثبات و اعتقاد و اطمینان قلبی را در این آدم نسبت به خودم نیافتم یا او به من نداد. می توانست در خوب بودن هم منطقی باشد.اما زیاده روی می کرد. می توانست در بد بودن هم دلیل داشته باشد.اما روی اعصابم می رفت و واقعا زجرم می داد. خلاصه ثبات نداشت. در هر دوی این حالتها می توانست به من به عنوان یک انسان نگاه کند که به اندازه ی او از تمام اتفاقات زندگی مشترکمان تاثیر می پذیرم. اما با کوچکترین دلخوری قهر می کرد و با من حرف نمی زد. و این از هر چیز دیگری برایم عذاب دهنده تر بود.نه حرف می زد نه می گفت از چه ناراحت شده و نه حرفهای مرا می شنید. بزرگترین ضربه های روحی که من در چند سال زندگی مشترک خوردم هم همین بود. ندیده گرفته شدن. هیچوقت نشد برایش از حس هایم حرف بزنم چون یا نمی شنید یا آخرش هم با متلکی قضیه را به شوخی ربط می داد. خدا نصیب نکند اگر زمانی گریه ام می گرفت. همیشه میان کارهای شخصی خود و کارهای زندگی مشترک، این من بودم که گزینه ی دوم می شدم. هیچوقت نشد که به خاطر من کاری بکند و من بدانم که به خاطر من بوده. من هم آن زمان دانشجو بودم و دخترک تازه بدنیا آمده بود و درس و بچه داری و زندگی خانه را می چرخاندم.اما هیچوقت حرفی ، اشاره ای، حتی اتفاقی که به من ثابت کند برایش ارزش دارم پیش نیامد. و من تمام آن چند سال بی اینکه توانسته باشم خودم را به او بشناسانم سعی درشناختن حداقل او کردم. اما گفتم دیگر . یا خوب خوب یا بد بد. حد وسط نداشت. چیزی که بتوان به عنوان شخصیت قطعی قبولش کرد و با آن کنار آمد و به آن عادت کرد. کسی که بتوان رويش حساب کرد يا حتی حساب دوطرفه در زندگی مشترک با او باز کرد. علاقه و اعتماد قلبی و احترام و تکيه گاه متقابل. اين چيزی بود که من می خواستم.من معتقد بودم حتی در زمان دعوا هم بهتر است زن و مرد کنار هم بنشینند و حتی دست های هم را لمس کنند. این یعنی درست است که با تو مخالفم اما دوستت دارم. من معتقد بودم حتی زمان بحث و جدل هم زن و مرد باید حرف بزنند و بگویند از چه دلخورند و حتی در آن بحبوحه هم از نکات مثبت هم غفلت نکنند. صراحتا به هم بگویند نسبت به هم چه حسی دارند. چه چیزی ناراحتشان می کند و چه چیزی برایشان لذت بخش است.حتی گفتگو و بحث را نه تنها دعوا و جنگ نمی دانم بلکه معتقدم گره ها گشوده می شود و افکار به زبان می آیند و پرده های ذهنی کنار می روند و زن و مرد زوایای نهان یکدیگر را کشف می کنند. پس در هر لحظه ی سختی تولدی هست. من دوست داشتم به وجود او به عنوان همسر و همراه زندگیم اعتقاد و اطمینان قلبی داشته باشم. یا چه بهتر هر دو این احساس و اعتماد قلبی را به هم داشته باشیم. اما هیچ کدام اینها در زندگی ما جایی نداشتند. ما در هر جر و بحثی که عموما به علت قهر های بی دلیلش سر می گرفت و عذابم می داد به هیچ چیزی نمی رسیدیم. همیشه ترس رفتن و ترک شدن در زندگی ما وجود داشت. هیچ ثباتی نبود. و ما سرانجام بریدیم.

چرا اين ها را گفتم. کميش درد دل بود. کميش هم مربوط می شود به اين روزها. حالا بعد از چند سال جدایی از آن خصوصیاتی که مرا خیلی عذاب می داد همکاری پیدا کرده ام که نسخه ی کپی شده ی همسر سابقم است :( و من مانده ام چه کنم. شرایط کارم هم طوری نیست که بخواهم بگذارم و بروم. من با این آقا شریکم. دوستانی که اینجا را می خواندید می دانید که من برای گرفتن پروانه تاسیس دفتر خدمات مسافرتی، آنهم دست تنها ،آنهم با این وضعیت اجتماعی گل و بلبل چه ها که نکشیدم. اما تلاشم را کردم و بالاخره با شرایط کاری نسبتا مناسبی تصمیم به شراکت با این آقا را گرفتم. اینجا منافع مالی من هم در میان است. کاری که به آن علاقه دارم در میان است. اعتقاد راسخ خودم مبنی بر آینده ی شغلیم در میان است. همه چیز هم از نظر شرایط کاری و استانداردهای شراکت کم و بیش خوب است. الا یک چیز و اصلی ترین چیز :(

این آقا مدام سر چیزهای کوچک قهر می کند! نادیده می گیرد. کارهای محوله را انجام نمی دهد. مثلا امروز مهمترین قرار کاری با یک کارگزار ترکیه را که فقط مدت محدودی تهران است به هم می زند. چرا؟ چون دیروز موقع صرف نهار در یک جمع سه نفره حرفی زده شده که ایشان خوششان نیامده و رفته اند توی کما. حالا ما باید سه روز ایشان را در کما ببینیم یا اینکه برویم جلو بپرسیم چه شده که شما رفتید تو کما؟! حالت اول که دقیقا عذاب زندگی مشترک گذشته ی مرا برایم تداعی می کند و اعصابم را به هم می ریزد. حالت دوم هم یعنی امر به ایشان مشتبه شده که باید یکی برود دست بوس تا از خر شیطان بیاید پایین.آنهم بخاطر گناه نکرده. فقط چون ايشان دلش می خواهد فکر کند که فلان حرف يا فلان رفتار برخورنده بوده. آنهم در چه شرایطی؟ دقیقا در اوج کار !! دقیقا در روزی که دو تا قرار کاری داریم. آگهی روزنامه داریم. مسافر ویزای شینگن داریم. قیمت هتل استانبول و آنتالیا و کمر را باید به یک آژانس همکار اعلام کنیم. ایمیل های کارگزاران دبی و مالزی بی جواب مانده. تور دو هفته ی دیگر برنامه ریزی اش کامل نشده. بلیط های چارتر روی دستمان مانده. برای گرفتن نیرو در وضعیت تصمیم گیری هستیم. و ایشان در کما هستند که چرا دیروز سر نهار در جواب به شوخی ناخوش آیندشان حرفی شنیده اند که به مذاقشان خوش نیامده. و اين رفتار را ايشان به همکاران و ديگر شرکای فعاليتهای تجاری ديگرشان هم تعميم می دهند. قهر می کنند تا يکی شانزده دفعه تماس بگيرد نازش را بکشد.امروز هر چه خواستم صبور باشم نشد. خواستم مثل دفعات قبل به روی خودم نیاورم نشد. ایشان با این کار خود مستقیما روی کار من تاثیر منفی می گذارد. بازدهی کار مرا کم می کند. حتی به شکلی مانع کارهای من می شود. چون این بار اول نیست که این مسئله ی اخلاقی سوهان روح من شده و روی اعصابم راه رفته. ولی من باز در تمام این حالات سعی می کردم روحیه ام را حفظ کنم. به کارم ادامه دهم. چون کار برایم اهمیت دارد. من وارد این تشکیلات شده ام که کار کنم و سود آوری داشته باشم. الحق که همه چیز هم دارد آرام آرام پیش می رود. اما یکهو وسط کار یک چیزی مثل سکته می آید و ریتم کار را به هم می زند. آن هم قهر های خنده آور یک آقای پا به سن گذاشته است که ده سال سابقه ی کار در این زمینه را دارد. نمی دانم شباهت پیش ذهنی من با شخصیت این آقا اینقدر رویم تاثیر منفی می گذارد یا واقعا نمی شود با این خصوصیت ایشان کار کرد. البته بعید نیست ایشان همه را از خود فراری دهند. نه به آن شوری که گاهی فقط مانده گاو جلوی پایمان سر ببرد و نه به آن بی نمکی که گاهی جواب سلاممان را هم ندهد.از طرفی کارم برایم خیلی اهمیت دارد. شراکت با شرایط خاصی که من داشتم آخرین تیری بود که برای پیشبرد کارم انداخته بودم. نمی دانم باید تا کی و چگونه باز هم سکوت کنم، از بعضی رفتارهای ناپسند چشم پوشی کنم، خودم را بزنم به بی رگی و فقط دنبال کارم باشم. کاری که برای من خیلی خیلی خیلی مهم است.اما محيطی که در آن بايد کار کنم و بازدهی داشته باشم چه؟ دو روز يکبار صحرای کربلا شود؟ .. امروز برای اولین بار طاقت نیاوردم. از فرط عصبانیت تمام سررسیدهایم و جزوه های کارم و کتابهايم و لب تاپم را کول کردم و آمدم خانه. تمام انگیزه ی من برای کار کردن آنجاست. اما دیگر طاقت آن جو مسخره ی خاله زنک بازی را نداشتم. نيامدم که ديگر نروم. آمدم که فکرهايم را بکنم.

 راستی من به چه قیمتی باید به آرزوی زندگی شغلی خود جامه ی عمل بپوشانم؟ آیا اعصاب و آرامش من ارزشش بیشتر از چند درصد سهام یک شرکت و یک یا دو عنوان و چند درصد سود نیست؟؟؟؟ آیا من زیادی حساسیت به خرج می دهم؟ یا دارم زندگی خودم را قربانی یک هدف ایده آل شغلی شخصی می کنم؟

نظرخواهی را نتوانستم باز کنم. واقعا نیاز به کمک فکری تان دارم. اگر کمی خودتان را جای من گذاشتید لطف کنید و حرفی بزنید. يا با ايميل. يا در نظرخواهی اينجا اگر بتوانم کدش را پيدا کنم.

از تک تکتون که اين نوشته رو ميخونين ممنونم.

پيام‌های ديگران