تبریک مرا هم لطفا بپذیرید

کارت را که دیدم هیچ گمان نمی کردم برای این خبر طراحی و ارسال شده باشد. جهان بینی آدمها با هم فرق می کند. نگاهشان به دنیا و اتفاقات زندگیشان هم. مال بعضی ها قابل احترام است. روی کارت یک اسم بزرگ طراحی شده بود و گوشه اش دست نوشته ای که با کلمه ی "دوست عزیز" شروع می شد. کارت را باز کردم. و بُهت آغاز شد. یک عکس سیاه و سفید بزرگ بسیار زیبا از پرتره ی یک نوزاد در حال خواب تمام فضای داخل کارت را پر کرده بود. باز نفهمیدم. پشت کارت را نگاه کردم. عکسهای مختلف کنار هم از مردی با یک نوزاد در آغوش و یک پسربچه ی 3-4 ساله ی زیبای دیگر. یک عکس دیگر از مرد و یک زن که شادِ شاد به دوربین می خندیدند. و چند عکس از بچه های سیاه آفریقایی با دهانهای گشاد از خنده و دندانهای سفید. و یک عکس از یک گروه زن و بچه و مرد به گمانم هندی با ساری های یکدست و رنگارنگِ زیبا. طراحی و چیدمان عکسها بسیار زیبا بود. هنوز نمی دانستم چه خبر است. فکر می کردم کارت پستالی مربوط به مثلا روز جهانی کودک یا هر مناسبت دیگری ست. اما وقتی فهمیدم این مرد، یک دوست قدیمی ست و این نوزاد، فرزند تازه متولد شده اش و آن زنِ ساده ی خندان، همسرش و آن پسربچه 3-4 ساله هم، فرزند اولشان، رسما" جا خوردم. به همان نگاهی فکر کردم که بعضی ها به زندگی دارند. به لحظاتی که لنز روی صورت معصوم نوزادِ چند روزه در خواب زوم می کند و شاتر کلیک می شود و این کارت زیبا برای دادنِ خبر پا گذاشتن ِ موجودی از این مرد و زن به دنیا، طراحی و چاپ و پستِ دستی می شود. من به نگاههایی فکر کردم که احترام برانگیزند