ریشه در خاک

امروز دوست دارم به تمام دنیا سلام کنم. با نگهبان ساختمان و با پسر قدکوتاه تحصیلدار شرکت روبرو حال و احوال کنم و سر به سر منشی شرکت بگذارم. دیشب توی باران ریز که می رفتم طرف ماشین، از سایه ی خودم هم می ترسیدم. توی اتوبانِ تاریکِ بارانی هم از ماشینهای اطراف. مثل کودکی بودم که به زور از آغوش مادرش جدایش کرده باشند و فرستاده باشندش توی خیابان. اما امروز خوبم. آرامش غریبی دارم و قطرات باران برایم آواز می خوانند. همه ی اینها به خاطر حس خوب دوست داشته شدن است. می دانم. انتظار شیرین هم آدم را گرم می کند. انتظار یک دیدار کوتاه. یک حرف شیرین. یک نگاه گرم. یک دست مهربان. احساس می کنم به یک درخت با ریشه های بلند در خاک تکیه داده ام. ریشه هایی محکم تر از آن که به چشم می آمدند. احساس می کنم میوه ی گسی زیر دندانم مزه مزه می کنم که حاصل خون دل خوردن و انتظار کشیدن است. احساس می کنم ریشه ها دارند آرام آرام توی تمام تنم جریان می یابند و حالا دیگر می توانم زیر سایه ی این درخت بنشینم
می توانیم بنشینیم