سالها

خوب راستش خیلی وقت است که درست حسابی نمی نویسم. یعنی عجله صبحگاهی برای رسیدن به شرکت و کار تمام وقت و برگشت به خانه و انجام کارهای عقب افتاده خودم و دخترک و مادر دیگر مجال و رمقی برای احساساتی نشدن که نه ولی برای نوشتن از آنها نمی گذارد. اما ننوشتن دلیلی بر احساس نکردن نیست. حس و حالها هستند مثل همیشه. پررنگ و غلیظ. امروز که رفتم وزارت ارشاد میدان بهارستان وقت برگشتن توی آژانس چشمم افتاد به ساختمانها و مغازه های قدیمی. سپه سالار، مخبرالدوله، چرچیل خاطره انگیز، قدیم ترها چقدر میامدیم اینجاها می چرخیدیم که مثلن شلوار جین و کتانی بخریم. مثل حالا نبود که کله ات را از در بیاوری بیرون و شلوارها در مغازه ها ردیف شوند جلوی چشمانت با انواع مارک ها. بعد گذاشتم حسی تمام وجودم را بگیرد. بعد به خودم آمدم. تا کی یاد گذشته کنم و دلم تنگ شود. همه اش هم که نمی شود نوستالژی باشد. نمی شود که از روزی که خاطره را دیدم بعد از چهارده سال تمام سالهای نوجوانی و بی خبری بیاید جلوی چشمانم. نمی شود که از روزی که رفتم دنبال دخترک و تمام خیابان های شمیران را رانندگی کردم و گلفروشی برکه را دیدم که چهارده سال پیش از آنجا گل خریدیم و فاتحانه بردیم گذاشتیمش روی میز پذیرایی آن خانه ی ویلایی توی زعفرانیه، تا حالا یک چیزی بیخ گلویم را بفشارد. آن گل سند فتح نبود. بازی قمار بود. نمی شود که. باید گذاشت آن حس بیاید و برود. نماند توی جان و بغض نشود. باید رها شد.