او رفت و ما ماندیم

مسموم شدم. الکی الکی. با یک کلاب فسقلی. شب اول حالم زیاد خوب نبود. دکتر هم دو روز برایم مرخصی استعلاجی نوشت. منم نامردی نکردم و یک روزش را ماندم خانه خوابیدم. رفتم بانک. رفتم آرایشگاه. رفتیم دندانپزشکی دخترک. رفتیم اسکیتش را درست کردیم. فردایش هم که امروز باشد دیدم زیادی دارد خوش می گذرد تصمیم گرفتم بیایم سرکار. قبلش هم مادر را بردم آزمایشگاه و عکسبرداری اما ساعت 9.20 رسیدم شرکت. بماند که توی آزمایشگاه هم چون دیرم شده بود به زمین و زمان فحش دادم. چون فکر می کردم 8 صبح سرکارم هستم. دیروز با همان حال نصفه نیمه اول وجدان کاریم گل کرد و آمدم سرکار چون همکارم قرار بود برود مرخصی. آمدم دیدم او هم آمده. چون شبش خوب نخوابیده بودم حیفم آمد از نعمت خدادادی مرخصی استعلاجی استفاده نکنم. این شد که نامه ام را بردم اداری و کارت زدم و برگشتم خانه. این روزها کمی باورم شده که زیادی برای کار، خودم را به آب و آتش زده ام. هنوز هم گاهی اینطوری هستم. مثل همین امروز صبح که توی رادیولوژی راه می رفتم و غرش را به مادر می زدم. اما هیچ وقت یادم نمی رود که سه روز آخری که پدر بیمارستان بودند فقط یک بار وقت کردم بروم ملاقاتشان. بیمارستان هم مقرراتی بود و بغیر از یک ساعت وقت ملاقات آنهم 2 بعد از ظهر دیگر نه مراجعی می پذیرفت و نه همراه. این شد که روز سوم وقتی صدایشان را از پشت تلفن شنیدم که گفتند فردا مرخص می شوم و وقتی فردا صبحش به من زنگ زدند و خبر فوتشان را دادند و وقتی یاد چشمهایشان در آخرین دیدارمان می افتم به این نتیجه می رسم که کار نگذاشت درست ببنمشان. در آغوش بگیرمشان و بگویم دوستشان دارم. حالا او که رفته. اما من درس بزرگی گرفتم. دیگر برای نگرانی از عقب افتادن کار، سلامتی خودم و هیچ چیز باارزش دیگری را به بعد از کار موکول نخواهم کرد.