این فرنی ارتباطی با زویی ندارد!

فرنی خوراکی خوشمزه آذری ها در سفره های افطار است. خیلی ها از آن بعنوان غذای مریض یاد می کنند. اما من اینجا با غیرت آذری می خواهم از این خوراکی خوشمزه و شکلِ درست کردن و خوردنش بنویسم که با غذای مریض اشتباه نشود لطفن. هنوز مزه ی سفره های افطار خانه دایی جانم یادم نرفته توی آن اتاق رو به حیاط با آش های دوغ توی کاسه های چینی گل سرخی. هنوز یادم هست عطر برنج های زعفرانی و چای و گفتمان بعد از افطار که من چقدر همیشه توی آن گفتمان ها زجر می کشیدم. چون همیشه خانواده دایی جان رشته کلام را می گرفتند دستشان و خودشان با خودشان بحث می کردند و آنقدر بحثشان داغ می شد که ما فراموش می شدیم. آخر بحث که می شد با لبخندی چیزی می گفتم که بله من هم در این بحث شریکم! یا اینکه وسط های این گفتگوی تمدن ها من و ن می زدیم بیرون و قاطی دنیای خودمان می شدیم.
بله داشتم می گفتم. و فرنی های ماه رمضان مادر من .. ته دیگ فرنی معمولن قسمت بچه کوچک فامیل می شود چون خیلی لذیذ است. داغ و خوشمزه. فرنی ما شکر ندارد. اصلن ندارد. با آرد برنج و شیر پخته می شود و غلظتش مثل ماست های چوپان پرچرب یکدست است. یادم هست مهمانی های افطاری مادر و بشقاب های فرنی که ردیف چیده می شدند توی اتاقی خنک تا دم افطار که خنک می شوند، رویشان تزیین شود.
و اما چاشنی های افزودنی به این خوراکی خوشمزه. مربای گل محمدی. برگرفته از گلهای محمدی سوغات آذربایجان توسط دایی جان. مربا را مادر می پخت و هنوز هم می پزد. کاربردش هم فقط ماه رمضان است. خوش رنگ و بو و شدیدن نوستالژیک! دارچین هم جای خود دارد. همیشه بشقاب دایی جان را بدون دارچین نگه می داشت مادر. یک بشقاب بزرگ که حتمن باید چینی گل سرخی باشد و فرنی ش کاملا گرد وسط بشقاب نشسته باشد. بقیه بشقاب ها با دارچین تزیین می شود. چه بویی. ترکیب این دارچین با آن مربای گل محمدی روی فرنی های خنک توی بشقاب های چینی گل سرخی آنچنان حس خوبی به من می دهد که تا پیر شوم از یادشان نخواهم برد. نخواهیم برد. همه ما اعضای این خانواده ی آذری :)