*

دوستي ها با هم متفاوتند.گرچه همه در تبادل محبت مشتركند اما مرز دارند.بعضي دوستي ها خارج از دنياي اينترنت و حقيقي هستند.همه چيز وجود خارجي دارد .. بعضي دوستي ها مختص دنياي مجازي هستند.در همين دنياي مجازي شكل مي گيرند.حتي گاهي خيلي هم خوب پيش مي روند.مثل دوستي هاي وبلاگي.دوستان از حال هم مي پرسند.براي هم نگران مي شوند.با هم همدردي مي كنند.از غم هم ناراحت مي شوند و از شادي هم خوشحال.مسنجر را كه باز مي كني پيغامهايشان را مي خواني انگار انرژي مي گيري .. خوب تا همين جا خيلي خوب است.حتي اگر فقط در اين دنياي مجازي باشد اما باز هم خوب است.تنهايي آدم پر مي شود. البته بعدي از آن.نه همه اش .
بعضي از دوستي هاي اينترنتي پاي خود را به دنياي واقعي باز مي كنند.اين ديگر بسته به خواست دو دوست است.اما بحث من اين نيست.مي خواهم از دوستي هايي حرف بزنم كه در آنها يكي از دو نفر دوست دارد ارتباط را به دنياي واقعي بكشاند و آن يكي نه ..
تا وقتي كه ارتباط مجازيست اين سيل محبت است كه روان است.پيغام.ايميل.كارت.همدردي.تشويق.تبريك.تسلي

اما وقتي يك طرف متوجه مي شود كه طرف ديگر (به هر دليلي كه برايش موجه است) قصد ندارد كه رابطه را بسط دهد همه چيز عوض مي شود. ديگر خبري از توجهات گذشته نيست ! حتي كار به دلخوري و قهر هاي مجازي هم مي كشد! اينجاست كه آدم مي ماند دم خروس را باور كند يا قسم روباه را ..
كاش در دوستي ها قبل از هر چيز به حريم خصوصي همديگر احترام مي گذاشتيم و به خواست طرف مقابل هم همينطور. كاش با شنيدن يك جواب "نه" طنابهايي را كه ماهها طنيده ايم پاره نمي كرديم حتي اگر اتصالشان فقط در همين دنياي مجازي باشد ..