*
باورِ اين كه اينجا ‹‹چهار ديواري اختياري›› ست كمي سخت شد. احساس مسئوليت در پس همه ي آن حس هايي كه تو را به ننوشتن ترغيب مي كرد چيزي نيست كه از كنارش بگذري. و تو نمي تواني و نمي دانی چگونه بايد بگويي كه اين كمون و سكوت براي چه بود و تا كجا كشاندت.. از كساني كه نگران شدند با كمي شرمندگي ممنون. از كساني هم كه اسمش را جلب توجه! گذاشتند هم ممنون.چرا كه ديدن همين سوءتعبير هاست كه بيش از پيش باور اين واقعيت را آسان مي كند كه اينجا هم با وجود مجازي بودن باز قانون زندگي واقعي حاكم است . همان قانون ساده ي پيش پا افتاده كه مي گويد:‹‹ خودت هم درست براني ديگران بهت مي زنند››!

راستش من دارم ماستم را مي خورم. گاهي هم وسط ماست خوردنم می روم توی کما. حالا يا سگ جانم كه دوباره برمي گردم يا اينجا را و شما را دوست دارم ..


امضا: اِن اِف آر پنجاه دات پرشين بلاگ دات كام.


شنبه 23 آبان 83