زنان حاميان و نظم دهندگان هستي اند. گابريل گارسيا ماركز

حالا انگار همين امروز بايد جمله ي بالا را مي ديدم. شما هم چند کلمه ای از دهان اين زن گابريل گارسيا مارکزی بشنويد بد نيست! شده ام سوژه و زبانزد همه. همه با انگشت نشانم مي دهند. همه ی كساني كه دركم نمي كنند به من مي خندند. همه ی كساني هم كه دركم مي كنند سكوت كرده اند. شده ام علي كنكوري.شده ام چوپان دروغگو. نه اينكه به كسي دروغ گفته باشم يا پشت كنكور مانده باشم! نه. من از پس وعده هايي كه به خودم داده ام برنمي آيم. آنقدر از خودم انتظار دارم كه به اين روز افتاده ام. حالا كارهاي نيمه تمام و طرحهاي نيمه انجام و مسئوليتهاي بي سر و ته دوره ام كرده اند و هر شب كه مي خوابم مثل بختك آزارم مي دهند و هر صبح كه بيدار مي شوم مثل اضطرابي مزمن رهايم نمي كنند. دارم خفه مي شوم.

دور دايره اي مي چرخم. دايره اي ناپيدا. دور مي زنم. دور باطل. ديگر نمي توانم بيرون بيايم. مدام مي چرخم و مي چرخم. آنقدر دور مي زنم كه آخرش سرم گيج برود و با مخ بخورم زمين و مغزم بپاشد روي زمين و زمان و خلاصصصصصصصصصصصصص

آنقدر سراب ديدم كز آب بريدم.

 

-----------------------------------------------------

دو شعر

اولی برای انسان، که زکات زنده بودنش مرگ است:

فردا

ديروز

مردی مُرد

که هنوز

ستاره اش سوسو می زند

ديشب زنی

نوزادی زاييد

بی ستاره

امروز مادری

کودکی مرده به دنيا آورد

با ستاره ای درشت

بر پيشانی

فردا چقدر زندگی

 آسان نيست

جواد محقق

 

و دومی برای دخترک، که خود زندگی ست:

صبر کن

صبر کن

دخترم!

کمی ديگر

صبر کن

تا شب

چيزی نمانده

آسمان را

می تکانم

و دامنت را

پر شکوفه می کنم

بی ستاره

کسی

عروس نمی شود

کريم رجب زاده

 

--------------------------------------------------------

ماهي ها ، انسان ها

خواننده ي مهربانی در ايميلي كه به قول خودش براي احوالپرسي برايم فرستاده به شباهت نوشته هاي من با فيلم « ماهي ها عاشق مي شوند » اشاره كرده. او گفته متن و فضاي فيلم طوري بوده كه انگار دارد يكي از نوشته هاي مرا مي خواند. او نتيجه گرفته كه گاهي برخورد با دو متن كاملا متفاوت( احتمالا شباهت صحنه های متفاوت فيلم با متنهای متفاوت من) مي تواند به تجربه يكساني در ذهن ختم شود. يعنی نوعي بينامتنيت كه در ذهن رخ مي دهد. من اين فيلم را در جشنواره نديده ام اما حتما آن را در اولين فرصتي كه دست بدهد خواهم ديد.برايم جالب است كه او آنقدر به نوشته هاي من اهميت داده كه ارتباطی بين آنها و اين فيلم پيدا کرده . برايم جالب است كه او نوشته هايم را مورد نقد قرار مي دهد. اما راستش من هيچوقت دنبال تكنيك هاي ادبي يا شگردهاي نگارش نبوده ام. هر چه احساس کرده ام (البته نه همه چيز را و نه هميشه) با عبور از فيلتر ذهنم اينجا آورده ام و حتي گاهي هم مورد انتقاد قرار گرفته ام. من قهرمان نيستم. من يك زن معمولی ام با تمام خصوصيات يك زن آنهم به شيوه ي خودم. من زندگي مي كنم. كار مي كنم. عصباني مي شوم. خوشحال مي شوم. مي خندم و می گريَم. دوست مي دارم و دوست داشته مي شوم. يا تنفر مي ورزم و مورد تنفر قرار مي گيرم. اشتباه مي كنم. هميشه هم درس نمي گيرم. گاهي دوباره و دوباره اشتباه مي كنم. من يك انسان هستم. و فكر مي كنم كه اينجا با نوشتن از رنجهايم هميشه به خودم يادآوري مي كنم كه يك انسانم. هنوز مانده كه كامل شوم. هنوز هم گاهی مثل بچه ها بی دليل می جنگم. هنوز هم گاهی دست و پايم را گم می کنم و حرفی نابجا می زنم. نمي دانم چه شد كه اين ها را به هم ربط دادم. خواننده ي مهربان گفته كه در نوشته هاي من بينامتنيت وجود دارد. همين الان هم از آن ايميل و فيلم «ماهي ها عاشق مي شوند» پريدم به دنياي خودم. من اصلا نمي دانم معني ادبي بينامتنيت يعني چه. مهم هم نيست. ياد مي گيرم. اما مي دانم برای چه مي نويسم. من مي نويسم تا از فشار قلبم بكاهم. چه وقتي غمگينم چه وقتی خوشحال. و چه وقتی اتفاقی مثل امشب می افتد ؛ من يك انسانم. من قهرمان نيستم.

 

------------------------------------------------------------------- 

Part 3/the last part:

 

Light and heat remain linked as though supplied by the same source of which still no trace. Still on the ground,bent in three,the head against the wall at B,the arse against the wall at A,the knees against the wall between B and C,the feet against the wall between C and A,ahat is to say inscribed in the semicircle ACB,merging in the white ground were it not for the long hair of strangely imperfect whiteness,the white body of a woman finally. Similarly inscribed in the other semicircle,against the wall his head at A,his arse at B,his knees between A and D,his feet between D and B,the partner. On their right sides therefore both and back to back head to arse. Hold a mirror to their lips,it mists. With their left hands they hold their left legs a littlt below the knee,with their right hands their left arms a little above the elbow. In this agitated light,its great white calm now so rare and brief,inspection is not easy. Sweat and mirror notwithstanding they might well pass for inanimate but for the left eyes which at incalculable intervals suddenly open wide and gaze in unblinking exposure long beyond what is humanly possible. Piercing pale blue the effect is striking,in the beginning. Never the two gazes together except once,when the beginning of one overlapped the end of the other,for about ten seconds. Neither fat nor thin,big nor small,the bodies seem whole and in fairly good condition,to judge by the surfaces exposed to view. The faces too,assuming the two sides of a piece,seem to want nothing essential. Between their absolute stillness and the convulsive light the contrast is striking,in the beginning,for one who still remembers having been struck by the contrary. It is clear however,from a thousand little signs too long to imagine,that they are not sleeping. Only murmur ah,no more,in this silence,and at the same instant for the eye of prey the infinitesimal shudder instantaneously suppressed. Leave them there,sweating and icy,there is better elsewhere. No,life ands and no,there is nothing elsewhere,and no question now of ever finding again that white speck lost in whiteness,to see if they still lie still in the stress of that storm,or of a worse storm,or in the black dark for good,or the great whiteness unchanging,and if not what they are doing.

 

samuel beckett

1965

 

                                      ------------------------------------ 

 

 

Part 2:

 

Same remark for the other pause,between end of rise and beginning of fall.the extremes,as long as they last,are perfectly stable,which in the case of the temperature may seem strange,in the beginning.It is possible too,experience shows,for rise and fall to stop short at any point and mark a pause,more or less long,before resuming,or reversing,the rise now fall,the fall rise,theses in their turn to be completed,or to stop short and mark a pause,more or less long,before resuming, or again reversing,and so on,till finally one or the other extreme is reached. Such variations of rise and fall,combining in countless rhythms,commonly attend the passage from white and heat to black and cold,and vice versa.the extremes alone are stable as is stressed by the vibration to be observed when a pause occurs at some intermediate stage,no matter what its level and duration. Then all vibrates,ground,wall,vault,bodies,ashen or leaden or between the two,as may be. But on the whole,experience shows,such uncertain passage is not common. And most often,when the light begins to fail,and along with it the heat,the movement continues unbroken until,in the space of some twenty seconds,pitch black is reached and at the same instant say freezing-point. Same remark for the reverse movement,towards heat and whiteness. Next most frequent is the fall or rise with pauses of varying length in these feverish greys,without at any moment reversal of the movement. But whatever its uncertainties the return sooner or later to a temporary calm seems assured,for the moment,in the black dark or the great whiteness,with attendant temperature,world still proof against enduring tumult. Rediscovered miraculously after what absence in perfect voids it is no longer quite the same,from this point of view,but there is no other. Extremely all is as before and the sighting of the little fabric quite as much a matter of chance,its whiteness merging in the surrounding whiteness. But go in now briefer lulls and never twice the same storm…( to be continued )

 

----------------------------------------------------

 

Imagination Dead Imagine ( By Samuel Beckett ) part 1:

No trace anywhere of life,you say,path,no difficulty there,imagination not dead yet,yes,dead,good,imagination dead imagine.Islands,waters,azure,verdure,one glimpse and vanished,endlessly,omit. Till all white in the three feet,three feet from ground to summit of the vault.Two diameteres at right angles AB CD divide the white ground into two semicircles ACB BDA.Lying on the ground two white bodies,each in its semicircle.White too the vault and the round wall eighteen inches high from which it springs.Go back in,rap,solid throuhout,a ring asin the imagination the ring of bone.The light that makes all so white no visible source,all shines with the same white shine,ground,wall,vault,bodies,no shadow.Strong heat,surfaces hot but not burning to the touch,bodies sweating.Go back out,move back,the little fabric vanishes,ascend,it vanishes,all white in the whiteness,descend,go back in.Emptiness,silence,heat,whiteness,wait,the light goes down,all grow dark to gether,ground,wall,vault,bodies,say twenty seconds,all the greys,the light goes out,all vanishes.At the same time the temperature goes down,to reach its minimum,say freezing-point,at the same instant that the black is reached,which may seem strange.Wait,more or less long,light and heat come back,all grows white and hot together,ground,wall,vault,bodies,say twenty seconds,all the greys,till the initial level is reached whence the fall began.More or less long,for there may intervene,experience shows,between end of fall and beginning of rise,pauses of varying length,from the fraction of the second to what would have seemed,in other times,other places,an eternity..(to be continued)

------------------------------------------------------------------

برف.برف.برف.. من صدايی می شنوم و در عمق وجودم پنهانش می کنم تا مثل آذوقه ای ذره ذره سر کنم با آن در باقيِ روزهای برفی و تنهايی ام. صدايی هست. صدايی همين نزديکی ها. لابلای اين کتابها. لابلای بشقابهای شسته نشده و شکلات های گاز زده. پشت تاريکی شب و نفس گرمی که مهره های گردنم را نوازش می دهد وقتی غلت می زنم. صدايی هست در عمق اين سکوت خواب آلود. صدايی را می شنوم لابلای اين حروف فرانسه روی جلد کتابهای قديمی که کاغذهايشان زرد شده. ميان صندلی های آهنی برف گرفته توی حياط و نارنجهای آويزان از درخت با کلاهک های برفی شان و روی بند رخت خالی از لباس. من می شنوم. صدايی را که سالها مرا گم کرده بود و من آن را. اما حالا هست. در گوشهايم می پيچد و در قلبم طنين می اندازد و تنم را گرم می کند. صدايی هست در بطن اين سکوت. صدايی که مرا می خواند.

-----------------------------------------------------------

احساس امروز من و نه ديروز و نه فردا

به تو گفته بودم که. گفته بودم می خواهم پشتم گرم باشد. گفته بودم که نمی خواهم به باد تکيه کنم. گفته بودم چرا برای اين پشت گرمی که تنها آويزه ی اين روزهای خاکستری ست تلاش می کنم. گفته بودم. حالا پشتم به باد است. باد سرد زمستانی يا باد گرم هرم تابستان چه فرقی می کند. باد است ديگر. هيچ است هيچ.به باد تکيه داده ام و خودم را از اين سراب به آن سراب می کشانم. سهم من از اين روزهای سختِ آزمون همين باد است که برای تکيه به آن هم شبها و روزها را به هم می دوزم که انگار هيچ فرصتی برای من نيست. هيچ مهلتی برای آسودن. و هيچ ماوايی برای پناه گرفتن. هيچ نيست. امروز اينجا نشسته ام و فردا می روم جايی ديگر کوله ی سنگينم را بگذارم زمين. از اينجا به آنجا. از آنجا به اينجا. پشتم باد است. باد. باد. باد.

------------------------------------------------------

زن خسته و اتوماتيك وار به تلفن يك مشتري سمج جواب مي دهد. يك ظهر هميشگي ست. مثل هر روز. آن يكي خط هم مربوط به زن است. طبق عادت اين خط را نگه مي دارد تا به آن خط جواب بدهد. هيچ صدايي نيست. دوباره برمي گردد پشت خط اول. باز سوالهاي مشتري سمج و باز بوق خط ديگر. باز مي رود پشت آن خط و اين دفعه كه از سكوت پشت خط کلافه شده چند بار با صداي بلند الو مي كند و باز هيچ. اما کمی که صبر می کند از لابلاي خش خش تلفن صدايي آشنا را مي شنود. الو .. و اسمش را مي شنود كه كسی از دورها صدا مي كند. يك لحظه زمين و زمان مي ايستد و چند ثانيه اي مكث مي كند. الو .. آنقدر خوشحال مي شود كه نمي داند چه مي گويد. يك مكالمه ي كوتاه و بعد هم خداحافظي. يك تلفن غير منتظره ي خوشحال كننده . لحظه هايی هست که هر چقدر هم که از عمرش گذشته باشد باز هم برای بار اول تجربه شان می کند. لحظه هايی هست که نمی داند اسمشان را چه بگذارد. فقط مي داند تمام بعد از ظهر آن روز آندروفين خونش آنقدر بالا رفت كه تا قيامت هم مي توانست روي ابرها راه برود!

 

---------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 از پشت پنجره آسمان را نگاه می کنم که ابري و گرفته است. هوا آنقدر سرد است كه ناخودآگاه مي لرزم. صبح شده. صبحي ديگر. پرچم سياه اعلاميه فوت پسر جوان همسايه در باد تكان مي خورد. عكسش را اما از روي در برداشته اند. كسي چه مي داند تا چند روز ديگر از ذهن ها هم پاك مي شود پسر جوان قد بلند عينكي كه همين چند روز پيش در راه پله ها به هم سلام كرديم و از کنار هم گذشتيم. حالا شايد فقط جاي پاهايش مانده روي پله هاي مرمر راه پله ها.راستی آدم ها كه مي ميرند بر سر خاطره هايشان چه مي آيد؟

----------------------------------------------------------- 

 

 

 

 

 

 

 

.

معجزه زمانی سر می رسد که اصلا انتظارش را نداشتی.

---------------------------------------------------------------