یک مقاله می خواندم که نوشته بود تحقیقات نشان داده زنانی که رابطه خوبی با پدرشان داشته اند بیشتر جذب تیپ مردانی می شوند که شبیه پدرشان باشند .. هر وقت با هم فیلم می بینیم یک جاهایی احساس می کنم که تو اشک می ریزی .. آقاجون هم خیلی از وقتها وقت فیلم دیدن اشک می ریختند. آن موقع نمی فهمیدم. پدر مرد بزرگ با احساسی بودند. اما حـــالا که نیستند می فهمم که من چقدر تمام آن احساسات را در تو دوست دارم. و از اینکه بدون هیچ تلقینی می بینم که در بعضی نکات خیلی کوچک که حتی به چشم خیلی ها نمی آیند به پدرم شبیه هستی ته قلبم به تو علاقمندتر می شوم

لاک پشت من
به لاک پشت ام قرقره ای بستم

و بدرقه اش کردم

در حالی که

سر نخ در دستم بود

و دلم بی قرار می تپید.
می خواست برود دنیا را ببیند:

شالیزارهای چین،

خانه های سنگی یمن،

مدرسه های باله روسیه

و بچه های سیاه پوست تانزانیا

که با پلاستیک سوخته

به خواب می روند.
گاهی که خوشحال است

نخ را سه بار می کشد

و من نفس راحتی می کشم

که هنوز چیزی برای خوشحالی مانده
اما اغلب

نخ اش می لرزد

و این یعنی

یا باد می وزد،

یا دارد اشک می ریزد.
من

می دانم

که در دشت های آفریقا،

نوار غزه،

عراق،

هندوستان

و اغلب جاهای دنیا

باد می وزد
وگرنه

مگر یک لاک پشت

چقدر اشک برای ریختن دارد؟

مریم مومنی

That’s life

توی یکی از خیابان های همین شهر ِ درندشت، درست نزدیک یک آسمان نمایِ غول پیکر، یک چهارراه هست. از همانهایی که سرش گل فروش ها گل می فروشند. کمی با چهارراههای شمال شهر فرق دارد البته. گل فروشش هم همینطور. مثلا سر چهارراه همیشه شلوغ ِ میرداماد زنی هست با ظاهری آراسته که گلهایی آراسته تر می فروشد. شنیدم سالها پیش عاشق داریوش بوده و شوهر و خانه و کاشانه اش را بخاطرش رها کرده و وقتی جوابی از او نشنیده با یک گالن اسید به استقبالش رفته. من که ندیدم. اینطور می گویند.

گل های گل فروش این چهار راه اما زیبا نیستند. چند دسته گل رز قرمز کوچکند که پلاسیده اند از بس صاحبشان با آنها راه رفته .. هر بار که چراغ قرمز می شود مرد راه می افتد. گل فروش را می گویم. لاغر اندام است و ریش دارد. چیزی حدود 40-50 سال اگر رد زندگی پیر تر از سن واقعی نشانش ندهد. وقتِ راه رفتن کمی قوز می کند. بینی قلمی دارد و صورتی کشیده و موهایی انبوه. هر بار که چراغ قرمز می شود از سر چهار راه شروع به راه رفتن لابلای ماشین ها می کند. در خطی مستقیم و بی وقفه. گلها را به ماشین ها نشان می دهد و سريع راه می رود و آرام چیزی زمزمه می کند. چیزی مثل:"گل .. گل .." شاید. حدود 40 -50 تا ماشین پشت هر چراغ می ایستند. به طولی حدود 50-60 متر. هیچکس گل نمی خرد. نه مرد زیباست نه گلهایش. مرد با نگاه خسته راه می رود و حرف می زند و انگار نمی تواند بایستد. چراغ که سبز می شود بی وقفه می چرخد و تمام راه را تا سر چهار راه برمی گردد. همانطور با قدمهای تکراری و پشت خمیده. فرصتی برای ایستادن نیست. چراغ هر 1-2 دقیقه یکبار رنگ عوض می کند. و در هر ساعتی از شبانه روز که از این چهارراه می گذری این قصه در حال تکرار شدن است. شاید 60 بار در ساعت. 720 بار در روز. هيچ معلوم نيست هر روز چند قدم راه می رود. شمردنی نیست. مرا یاد قهرمانِ بایسیکل رانِ مخملباف می اندازد که بی وقفه رکاب می زد برای زندگی. مرد هم بی وقفه راه می رود. و هیچ معلوم نیست در هر روز چند دسته گل بفروشد. 5 تا؟ 10 تا؟ یا هیچ. و هیچ معلوم نیست هر روز چند بار برای زندگی چهارراه را دور می زند و پاهایش را به زمین می کشد و گلهایش را به ماشین ها نشان می دهد و زیر لب می گوید: " گل .. گل .."

 

هی مرد ... تا خوشبختی چند قدم مانده؟

 

نویسنده ی وبلاگ در مرخصی به سر می برد.

بخوانیدش دگردیسی وبلاگی.

 

نویسنده ی وبلاگ در مرخصی به سر می برد.

بخوانیدش دگردیسی وبلاگی.

خدایا به من قدرت بده ادامه دهم. زندگی کنم. شاد باشم. نترسم. به من قدرت بده شبها راحت بخوابم. قدرت بده با دیدن مرگ نزدیکان و دوران این همه تکلیفم با زندگی نامعلوم نباشد. قدرت بده شکرگزارت باشم. روی آرزوهایم تمرکز کنم. ببینمشان. زندگی کنمشان. تا به آنها دست پیدا کنم. مثل آن روز توی کیش که با دیدن آن برچسب پرواز روی دسته ساک "م" عزیزم اشک سراغ چشمانم آمد و نمی توانستم باور کنم که هر آنچه آرزو داشتم آنچنان واقعی با چشم می دیدم. کمک کن دوباره و همیشه ببینمشان. من می خواهم زندگی کنم

حالم دوباره خوب شده. به خاطر مهربانی های توست. می دانم
از بستنی چوبی جادویی که دهن آدم با خوردنش جیلیز ویلیز صدا می کند تا بچه خرگوش کله پای روی تخت که معلوم نیست قابلیت های یک خرگوش بالغ را دارد یا نه تا قیمه پلو و موس شکلاتی و چای سبز و کتاب مدیریت استراژیک اطلاعات که قرار شد بخوانیش و من از تو یاد بگیرم و سوسیی آلمانی تا ممد آقا و آقا رضا و وایتکس و سفید کننده تا پیس پیس های مداوم ایرویک که هنوز هم آدم جا می خورد از شنیدن صدای گاه و بیگاهش تا سفید آب و کیسه تا ساندویچ استیک و هات داگ دست پیچ تا سرکه بالزامیک و قرص ماهی تا بیدار شدن صبح زود در آن هوای ملس بهاری و رفتن تا فرودگاه و تا فکر کردن به زندگی .. همه و همه را می گذارم روی طاقچه ی دلم. همه را اینجا می نویسم تا فراموششان نکنم. تا فراموششان نکنیم. تا یادمان نرود لحظه هایمان را زندگی کنیم. تا فرصت هایمان را از دست ندهیم

خسته تر از اونی هستم که بخوام حرف بزنم. به یک بادکنک می مونم که بادش یکهو خالی شده باشه. پیس س س س س س س

ساعت یکِ بامداد است

خیره شدم به عصای چوبی. خواستم گریه کنم. بجایش تصاویر آمدند جلوی چشمانم. روز آخر عصا را دستشان گرفتند در حالی که من داشتم دفتر یادداشت کوچک و مدادشان را از جیب آن بلوز مردانه ی چهارخانه ی سرمه ای در می آوردم تا توی بیمارستان گم نشوند. توی بیمارستان هم بعد از این که بستری شدند و دکتر هنوز کنارشان بود عصا را بردیم بالا اما گفتند لازم نیست. حالا عصا تکیه داده به دیوار جلوی اتاقِ مادر و من خیره شده ام به آن و به خیلی چیزها فکر می کنم. همه چیز چقدر واقعی ست. چقدر تصاویر واقعی اند امشب.
خواب به چشمانم نمی آید.
من از پله ها می رفتم پایین در حالی که دخترک بغض کرده بود و پله ها را بالا می رفت. گذاشتم از پشت پنجره نگاهم کند و حتما چقدر دلش می خواسته با من بیاید توی این عصر دلگیر جمعه. بیرحم شدم و راه افتادم. هر بار که تجربه می کنم این لحظه را تلخ است. همیشه تلخ بوده. من تلخی را می چشم و به دخترک می چشانم. بگذار پوستمان کلفت شود. کلفت تر. وقت خواب برایش گفتم که دلم برایش سوخته وقتی داشتم می رفتم. نگاهم کرد. حالا خوابیده و پلاک دهانش بیرون افتاده. پلاک را در دهانش جا می اندازم و توی خواب و بیداری می خندد. فکر می کنم ویولن چقدر به انگشتان بلندش می آید.
خواب به چشمانم نمی آید.
نیمه شبِ دیشب بود که با صدایی جیغ مانندِ منقطع از خواب پریدم. موی تنم راست شد. صدای مرد یا زنی بود که فریاد می زد. فکر می کردم شاید زنی را دارند به زور می برند. شاید مردی را دارند کتک می زنند. شاید کسی مرده .. شاید، شاید.
بلند شدم از پنجره بیرون را نگاه کردم. لامپ تیرک خیابان را روشن کرده بود و به غیر از حرکت آرام برگ ها توی هوا هیچ صدایی نبود. سعی کردم دوباره بخوابم. چشمانم داشت گرم می شد که دوباره صدا را شنیدم. آرام تر و کوتاه تر. دقیق شدم. بیدار تر بودم. هوش و حواسم سرجایش بود. صدا، صدای گربه همسایه بود که هوای بهار خودش و جفتش را مست کرده بود.
خواب به چشمانم نمی آید.
تصویر تو نزدیک می شود. سرم را از پشت تکیه داده ام به صورتت و آرام آرام تاب می خوریم. مثل گهواره. خواستم بگویم تو بیشتر از آنچه آرزو می کردم به من دادی. اما نگفتم. گذاشتم سکوت حرف بزند.
شب عجیبی ست. هر سه جلوی چشمانم ردیف شده اند. هر سه را به پهلوی راست خواباندند. من صورت هر سه را دیدم زیر آفتاب سوزناک تیر و آفتاب کم جان آذر و آفتاب زمستانی ِ آخر بهمن ..
خواب به چشمانم نمی آید ..