::

سرم درد گرفته. از صبح خیلی فشرده دارم کار می کنم. دو ماه و نیم است مرخصی نرفته ام. نشده. هر روز یک پرونده خرید جدید و پی گیری های بعدش رو می شود. هر روز صبح که پا می شوم با خودم می گویم این کار که تمام شد مرخصی می گیرم. این کار جمع نشده یک کار دیگر شروع می شود. باز خوبیش این است که کارم را دوست دارم. خیلی زیاد. اما این دلیل نمی شود که گاهی خسته نشوم و برای ساعتهای آزاد و پیاده روی و گردش و خرید روزانه دلم تنگ نشود. یادم می آید که تلفنی حرف می زدیم با "ر". می گفت صبح پا می شوم خودم را کوک می کنم و شروع می کنم. خرید و بشور و بپز و الخ. شب هم تا می آیم فکر کنم از خستگی می افتم. "ر" خواهر بزرگ من است که دو سال پیش مهرانه اش را از دست داد. حالا هم نوبت همسر دوست خانوادگی شان است که روزهای آخرش را مغلوب همین بیماری می گذراند. عصبی و هیجان زده حرف می زد. نگرانش بود. بهش گفتم: از مال ما که سخت تر نمی شود که. هان؟ می شود
؟
؟

خلاصه حالا من هم تا می آیم علی غصه خور شوم یادم می آید که صبح کوک شده ام برای بی خیال بودن. شکایت نکردن. فکر زیاد نکردن. با کار و حواشی اش سرگرم بودن تا خود غروب. تا خود غروب که خسته و کوفته مثل مردها پلاستیک های خرید به دست برسم خانه و دخترک بپرد جلوی پام. گفتم مثل مردها. گرچه هیچ از این نقش خوشم نمی آید اما فعلا بازی ش می کنم. هیچ هم باعث افتخارم نیست که از دهان دیگران بشنوم مثل یک مرد زندگی می کنم. اما خوب فعلن وضع همین است. گرچه در تمام این روزها یادم نمی رود که یک زنم. یک زن که عاشق آشپزی و دامن پوشیدن است. و هیچ فرصتی را برای یادآوری این واقعیت به خود و دیگران از دست نمی دهد