It's OK to get angry with god some times

He can take it

.

.

.

.

همه رفتند

همه رفتند

 

 

همه آنها که نمی دانستند دوستشان  دارم

همه آنها که نمی دانستند دوستم دارند

همه آنها که نمی دانستم دوستم دارند

همه آنها در ابر روزگار گم شدند

همه رفتند

 و من ماندم،

و دنیای خیالی دوست داشتن

 

و عشق،

باز

و باز

و باز

 

 

در جایی دیگر

در سنگری دیگر

در آبی ِ دیگر

در ساحلی دیگر

بالهایش را گسترد

 

و طوطیان عاشق پریدند

و شب با مهتاب رقصید

و خورشید جوانه زد

 

و کودک عاشق گریست

و باز

فرزندی دیگر

زاییده شد

عاشق و رنگین

 

همه رفتند

 

و من نمی دانستم

که هستند.

 

.

.

. 

 

بخشی از شعر بلند دکتر عسگری خانقاه

BIG BANG

هیچ چیزی باعث نشده بود ترسم بریزد. نشسته بود روبرویم با سبیل های چخماقی و عینک قاب سیاه و دو متر قد. کاغذهایش توی دستش بود. فاصله اش با من خیلی کم بود. درست پشت میز من نشسته بود. نه کمی عقب تر. مستقیم توی چشمانم نگاه کرد و شروع کرد. ممیزی شدن نهایی برای ایزو آنهم توسط ممیز کارکشته ای مثل این یکی دل شیر می خواست. با آن همه ریز و درشتی که جانم درآمده بود این چند ماه وسط خر تو خری کار خودم راست و ریستشان کنم. هیچ چیزیش باعث نشده بود ترسم بریزد. فقط همین که حرف زد. همین که شروع کرد با آن صدای رو رگه اش برود سر اصل موضوع، ناگهان تمام ابهتش مثل موم آب شد و ریخت پایین. البته باز هم باعث نشد که ممیزی شدن آسان شود. فقط ابهت آن قیافه و ژست بود که دود شد و رفت هوا. یا موم شد و ریخت پایین. حالا یکی از این دو حالت فرضی. چه فرقی می کند. ابهتش رفت. ترس منم ریخت. آنهم به یک دلیل خیلی ساده. خیلی ساده ولی حیاتی. دهنش وحشتناک بوی سیر می داد!