پدر بشقاب سيب به دست از اين اتاق به آن اتاق دنبال مادر می رود.از پدر اصرار از مادر انكار.اصرار دارد از سيبی كه پوست كنده به مادر بخوراند كه ناراحتی معده مختصر مادر خوب شود.مادر هم كه از اين اصرار ذله شده مانند بچه ها سيب را نمی خورد و پدر را دست به سر می كند.

نگاهشان می كنم.

با شوخی به مادر می گويم:« خوش بحالتان.حسوديم شد.كاش يكی هم اينطوری ناز مرا می كشيد!»

می گويد:« نمی خواهم.ناز كشيدن سر پيری به چه دردم می خورد؟ آن موقع كه جوان بودم كاش بودی و می ديدی چی به سرم آورد! »

می خندم.می دانم برای دلخوشی من اينطور می گويد.می دانم كه يك روز طاقت دوری هم را نداشتند.می دانم هنوز كه هنوز است حتی بعد از ۵۰ سال از همديگر خسته نيستند.می دانم به نظرش گفتن آن حرف تنها راه است که من...

می گذارم تصور كند كه باور كرده ام.

اما همچنان نگاهشان می كنم...

........