کاش اهمیت در نگاه تو باشد- آندره ژید

چقدر امروز دوست دارم بی پروا بنویسم. باز مثل قبل ترها. من باید بنویسم و این سندرم خفقان وبلاگی را از رو ببرم. درست گفتم خ ف ق ا ن . وقتی نتوانی از آنچه توی دلت می گذرد راحت حرف بزنی یعنی خفقان گرفته ای . گیرم که پست های بلند سیاه کنی اینجا. دیشب که داشتم کتاب مائده های زمینی آندره ژید را می خواندم این جمله را توی برگ سفیدی که لای کتاب می گذارم یادداشت کردم:درها را به روی من بسته ای، درهای عقیده و فکر و احساست را
دیشب که داشتم کتاب را می خواندم به خیلی چیزهای دیگر هم فکر کردم. به زنانی که اینجا می شناختم. به دوران وبلاگ نویسی دسته جمعی مان. به دوستی ها و حسادت ها. به خنده ها و گریه های با هم. به خاطرات کوتاه مشترک. دلم برای وبلاگ دسته جمعی مان تنگ شد. چه راحت بودیم آنجا. خودمان را فریاد می زدیم تا شاید کمی از بار بودنمان کم کند. یک دوست روزی به من گفت شما هیچ سنخیتی با هم ندارید جز اینکه همه زنانی تنها هستید. و شاید هم راست می گفت. ما از خیلی جهات با هم هماهنگ نبودیم. ولی همه یک دغدغه ی مشترک داشتیم. همه مادرانی تنها بودیم. و این کم چیزی نبود. ما داشتیم درد تنهایی مزمنمان را با نوشتن آرام آرام درمان می کردیم. حالا سالها از آن ماجراها گذشته. تنهایی مان هم شده بخشی از زندگیمان. که دیگر قصد گریزی از آن نیست. هر روز به آن سلام می کنیم و هر شب کنارش می خوابیم
اما یادآوری گذشته آدم را گاهی آزار می دهد. چون ما آدمها هیچ روزی مثل روز قبل نیستیم. ما، جسممان، روحمان، زندگیمان، احساسمان، افکارمان هر روز در حال تغییر و تحول است. و توی این سرعتی که ناگزیر با آن همراهیم گاهی دلتنگی برای گذشته قلبمان را فشرده می کند. برای چیزهایی که امروز دیگر مثل دیروز نیستند. باید همزمان با این سرعت پیش رفت. دلتنگ بود اما پیش رفت. گاهی هم اشکی ریخت اما پیش رفت. باید گذشته را توی قلب ذخیره کرد و کوله ای به دوش انداخت و به سوی فردا رفت

.
عکس های هیدروفروم را که دیدم یاد تو افتادم. یخبندان ژنو را دیدم و یاد تو افتادم. یاد آفتابی که لبخند ما زنان شرق را به آن تشبیه کردی. تو حق داشتی. یخبندان که با قلب آدمها دوست نیست. ولی قلبهای یخ زده چی؟ آنها هیچ جای دنیا، هیچ جای دنیا گرم نمی شوند دیگر

.

پس در انتظار بمانیم

.

در انتظار هر آنچه به سویمان می آید. تنها خداست که نمی توان در انتظارش بود

آندره ژید