دستان من

هر چند وقت یکبار که خسته می شوم ناخنهای دستانم را کوتاه می کنم. اگر چیزی از ناخن هایم مانده باشد آن را فرنچ می کنم. اگر نه، مانیکور و یک لایه برق لاک کافی ست. بعدش معمولن 2 تا انگشتر و ساعت سواچم را دستم می کنم. اینجور مواقع انگشتانم را با قدرت روی دگمه های کیبورد فشار می دهم. انگشتانم به شکل عمود روی کیبورد قرار می گیرد. راحت تایپ می کنم. مسلط بر کیبوردم. یک بار جایی، یکی به من گفت دستانم انرژی زیادی دارد. خودم هم معتقدم که دستان نیرومندی دارم. نه نیروی فیزیکی. یک چیز ماوراء. وقتی نوازش می کنم با تمام وجودم چیزی از خودم به طرف مقابل منتقل می کنم. و این را دوست دارم. وقت غذا پختن با دستانم ضیافت دارم. وقت کار کردن با آنها دوست می شوم و با هم کارمان را پیش می بریم. دست راستم از دست چپم کمی زمخت تر است. کمی به دست برادرم شبیهش می کنم. شاید من هم می  توانستم هنرمندی باشم. ولی ظاهرن نیستم. اما دستانم را دوست دارم. خصوصن حالا که به راحتی تایپ می کنم.