بی عنوان

زنی را می خواهم

که مانند درخت باشد

با برگهای سبزی که در باد می رقصند

آغوشش

چون شاخه های درخت باز باشد

و خنده اش

از تاریکی های زمین الهام گرفته

در سر انگشتهایش پراکنده شود

زنی می خواهم چون درخت

که هر طلوع و غروب

از افقی به افقی بگریزد

در حالی که از اسارت خود در خاک گریه می کند.

 

بیژن جلالی