کسی اینجا نیست؟

گاهی به این فکر می کنم که تا کجا می توان صبوری کرد؟ چرا می خواهم در همه شرایط سنگ زیرین آسیاب باشم؟ چرا فرار نمی کنم؟ این نشانه ی چیست؟ از ضعفم است یا از قدرتم؟ هیچوقت نفهمیدم. یک بار بیشتر باید ازش حرف بزنم.

 

دیشب آخر کلاس یوگا که استاد به زبان سانسکریت دعا می کرد خنده ام گرفته بود. بد است آدم کاری کند که به آن ایمان نداشته باشد. من یوگا را دوست دارم. آرامش بعدش را تجربه کرده ام. اما این دعا کردن دیشب سانسکریت را نتوانستم قبول کنم. خوب زن حسابی زبان خودمان چه عیبی داشت که آخر کار زدید کانال 4؟

 

خوب است که یکی بعضی روزها با کت شلوار و کراوات منتظر تو می ماند که بروی برایش حرف بزنی. چای یا قهوه تعارفت می کند. برایت موسیقی ملایم می گذارد. وقتی اشکت پایین می آید برایت دستمال کاغذی می گیرد. به حرفهایت با دقت گوش می کند و یادداشت برمی دارد. تا اینجا خوب است. یعنی بدک نیست. کمترین حسنش این است که فکر می کنی این کار مثل یک ابزار است که به خودت بگویی داری به خودت کمک می کنی. اما حیف که وقتی به ساعت روی میز نگاه می کند و وقتت که تمام شد صحبت را جمع می کند تا پولش را بگیرد، احساس این که با همان ساعت روی میز بکوبی توی سرش بهت دست می دهد.